Edmond Steinbusch
"Op de fiets richting Bergen, op zoek naar een boerderij aan de Roosloot, kwam ik ze weer tegen, de plukjes bomen en heesters tussen de weilanden. Stukjes grond zonder bestemming omringt door grote lappen groen. Er zou een woord voor moeten bestaan. Soms is het niemandsland maar zodra je jezelf erin neervlijt wordt het een soort pleisterplaats. Een kleine rustplek waar je even vertoeft.
Meestal zijn ze strak begrensd, een onvoordelige punt tussen al die grote vierkanten.
De aanwezige bomen en struiken beschermen je tegen al te veel zonlicht op een warme dag. De wind, die de grasvlakte op kabbelend water doet lijken, veroorzaakt een hypnotiserende ruis door de bladeren. Net als deze plek voel ik me op zo’n moment op een prettige manier overbodig.
Even onzichtbaar voor de rest van de wereld.
Nog steeds oefenen deze eilandjes een aantrekkingskracht op me uit.
Mijn oorsprong ligt in Zuid-Limburg en de omgeving waar ik in opgroeide is inmiddels al flink veranderd. Daar wordt je je pas bewust van als je er al een tijd niet meer woont. De geschiedenis van de steenkool, die een belangrijke rol had voor eeuwen, is al bijna niet meer zichtbaar.
Ook de oude hoogstam appelbomen gekoesterd door mijn vader moesten wijken. Juist die grillige vormen aan de horizon zijn als een beeldmerk van mijn jeugd in mijn geheugen gegrift.
De herinneringen aan de landschappen uit mijn jeugd zijn een mix van fantasie en werkelijkheid en dat was waar mijn belevingswereld toen ook al uit bestond.